«Keep Calm It's Only an Extra Chrosomome...» είναι το μότο της καμπάνιας του Συλλόγου Συνδρόμου DOWN Ελλάδας.
Διαβάστε το γράμμα μιας νεαρής εθελόντριας, της Αννας Πέτσου, με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Συνδρόμου Down.
«Άννα Πέτσου
Φοιτήτρια 3ου έτους (Τμήμα Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής, ΠΑ.ΜΑΚ)
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να μην κάνει όνειρα να γίνει μια διάσημη μπαλαρίνα ή τραγουδίστρια. Ονειρευόμουν να γίνω στρατιωτικός ή αστυνομικός. Παράξενο για την ηλικία μου , αλλά πίστευα πως αυτοί οι άνθρωποι κάτι προσφέρουν στους άλλους. Καθώς μεγάλωνα κατάλαβα πως το να προσφέρεις ανιδιοτελώς σου προσέφερε μια ανεξήγητη χαρά.
Χωρίς πολλές σκέψεις, έφτασα να δηλώνω στο μηχανογραφικό μου Εκπαιδευτική και Κοινωνική Πολιτική (Ειδική Αγωγή ) στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Φτάνοντας στο τρίτο έτος ο απολογισμός μου ήταν μόνο μερικά βιβλία, καμία όμως επαφή με άτομα με ειδικές ανάγκες. Αποφάσισα λοιπόν να προσφέρω τις υπηρεσίες και το χρόνο μου ως εθελόντρια και κλείνοντας πλέον ένα χρόνο εθελοντισμού νιώθω πιο σίγουρη από ποτέ για το λόγο που επέλεξα τη σχολή μου.
Αρχικά, σκεφτόμουν, είμαι ικανή να προσφέρω και εγώ κάπως στο μεγάλο έργο αυτών των ανθρώπων! Χωρίς δεύτερες σκέψεις βρέθηκα και εγώ μέσα στο Σύλλογο Συνδρόμου Down. Παρ ’όλα αυτά, η πρώτη μου ημέρα ως εθελόντρια ήταν υπεραρκετή για να πεισθώ για πιο λόγο αποφάσισα να γίνω εθελόντρια ! Ερχόμουν κάθε φορά που είχαν γυμναστική. Το κλίμα από την πρώτη στιγμή ήταν πέρα για πέρα φιλικό. Τα παιδιά με καλωσόρισαν με την μεγαλύτερη τους αγκαλιά! Ο γυμναστής του συλλόγου –που είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ μαζί του , ήταν πάντα πρόθυμος να μου λύσει κάθε απορία που μπορεί να είχα. Είναι περίεργο που από τον καναπέ μου βρέθηκα ανάμεσα σε ανθρώπους που μέχρι εχθές δεν γνώριζα.
Ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα που πήρα είναι ότι ο χώρος της ειδικής αγωγής στην πραγματικότητα δεν είναι ένας χώρος εκπαίδευσης και μετάδοσης γνώσης, αλλά ένας χώρος συμφιλίωσης και δημιουργίας δρόμων επικοινωνίας και έκφρασης. Κάθε συναναστροφή μου με τα παιδιά είχε κάτι να με διδάξει. Δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα που ένιωθα κάθε φορά που έστω και ένας γονιός έλεγε σε ευχαριστώ που ήσουν σήμερα εδώ.
Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και άλλους εθελοντές με μεγαλύτερη πείρα από εμένα και να πάρω χρήσιμες πληροφορίες καθώς και να αναπτύξουμε φιλικές σχέσεις. Εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι χωρίς να γνωρίζω την ψυχολόγο του Συλλόγου παρά μέσα από μηνύματα που μας ενημέρωνε για τις δραστηριότητες, αμέσως υπήρξε οικειότητα και αμεσότητα!
Τι να πρωτοπώ για τα παιδιά του Συλλόγου. Κάθε φορά με το χαμόγελο, ακόμη και τα πιο ντροπαλά παιδάκια μόλις καταλάβαιναν ότι είσαι εκεί για να περάσεις λίγη ώρα διασκέδασης μαζί τους, άρχιζαν τα πειράγματα, τα αστεία και ο,τι άλλο τους έκανε να είναι άνετα μαζί μου.
Τα παιχνίδια, οι κατασκευές, τα τραγούδια και οι χοροί με τα παιδιά με σύνδρομο down δεν διαφέρουν τελικά σε τίποτα με τα αντίστοιχα των παιδιών τυπικής ανάπτυξης. Ίσως η μόνη διαφορά να είναι ότι υπάρχει μεγαλύτερη προθυμία και περισσότερες αγκαλιές».
Πηγή: thetoc.gr