Αγαπητή μου Addison,
Σαν σήμερα, πριν από 6 χρόνια, σε συναντήσαμε για πρώτη φορά. Το σώμα σου ήταν σαν σπασμένο. Το κλάμα σου ήταν αδύναμο. Το σφίξιμο του χεριού σου ήταν ανύπαρκτο. Οι μυϊκοί σου παλμοί ήταν χαμηλοί…
Δεν θα ξεχάσω ποτέ που έσκυβα πάνω από το κρεβάτι σου στη μονάδα εντατικής θεραπείας με το μυαλό μου γεμάτο απορίες. Δεν ήξερα πώς να είμαι μητέρα, πόσο μάλλον με ένα μωρό που ήταν τόσο άρρωστο. Δεν ήξερα πώς να αγαπάω ένα μωρό, πόσο μάλλον ένα μωρό με σύνδρομο Down. Μακάρι να μπορούσα να πω μετά από 20 εβδομάδες κύησης και ανησυχώντας για το τηλεφώνημα από τον σύμβουλο γενετικής που μας πληροφορούσε πως “η κόρη σας έχει τρισωμία 21”, ότι σε κράτησα και όλες οι ανησυχίες μου εξαφανίστηκαν... Μακάρι να μπορούσα να πω ότι τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το ζεστό σου σώμα και συνειδητοποίησα ότι η διάγνωση για το σύνδρομο Down δεν σήμαινε τίποτα… Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα να σε κρατήσω. Δεν μου επιτρεπόταν και οι ανησυχίες μου είχαν την κυρίαρχη θέση στο μυαλό μου. Όπως έσκυβα πάνω από το κρεβάτι σου, το μόνο που είχα ήταν ερωτήσεις.
Γλυκιά μου Addison, ίσως μια μέρα διαβάσεις όλα αυτά που έχω γράψει για σένα. Ίσως μάθεις τις αμφιβολίες μου, τους φόβους μου. Ίσως διαβάσεις για μένα που έπρεπε να απαντήσω στον γυναικολόγο μου αν θα ήθελα απλώς “να αφήσουμε τη φύση να ακολουθήσει την πορεία της καθώς το μωρό σας θα είναι με ειδικές ανάγκες”, ή αν θέλαμε παρέμβαση για να σώσουμε τη ζωή σου. Ίσως ακούσεις ότι δεν είχαμε κανένα σχέδιο γέννησης γιατί δεν ξέραμε αν θα τα κατάφερνες μέχρι τότε... ή αν θα επιβίωνες ακόμα και κατά τη διάρκεια της γέννας. Ίσως διαβάσεις για τις απορίες στο μυαλό μου καθώς εγώ, μια ολοκαίνουργια μαμά, έσκυβα πάνω από ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Ίσως διαβάσεις για μένα να φωνάζω μέσα μου “Γιατί Θεέ μου; Γιατί σε μας; Τι κάναμε για να αξίζουμε κάτι τέτοιο;”, καθώς κοιτούσα το τόσο σοβαρά άρρωστο μωρό μας. Ίσως πάλι διαβάσεις για τη μακρά ανάρρωσή σου, τις εγχειρήσεις σου, τις θεραπείες σου και το μηχάνημα οξυγόνου. Ίσως διαβάσεις αυτό το σημείωμα για το ότι κατάφερες επιτέλους να βγάλεις το γαστρικό σωληνάκι. Ίσως δεις τις χιλιάδες φωτογραφίες που σου έβγαλα αυτά τα τελευταία 6 χρόνια που δούλευα το ρόλο μου ως μητέρα σου.
Αλλά, καθώς διαβάζεις αυτά τα πράγματα, αγαπημένο μου κοριτσάκι, θέλω να θυμάσαι κάτι πολύ σημαντικό: Στις 6 Φεβρουαρίου 2010, το σπασμένο πράγμα δεν ήταν το σώμα σου, αδύναμο και έτοιμο να αγωνιστεί. Όχι, το σπασμένο πράγμα ήμουν εγώ. Και ξέρεις ποιο είναι το περίεργο; Ότι δεν το ήξερα καν. Ήσουν τέλεια από τη στιγμή που γεννήθηκες. Δεν υπήρξε ποτέ τίποτα λάθος με σένα.
Αυτά τα 6 χρόνια σε έβλεπα να μεγαλώνεις. Σε είδα να πηγαίνεις από τη μάχη για τη ζωή σου στα τυπικά πράγματα για ένα μωρό. Σε είδα να γίνεσαι από μωρό ένα μικρό παιδί. Και παρόλο που πήρες το γλυκό σου χρόνο για κάθε μία από αυτές τις φάσεις και άλλαζες πολύ αργά... τώρα σε παρακολουθώ να γίνεσαι από μικρό παιδί ένα μικρό κορίτσι.
Αυτά τα 6 χρόνια είναι τα καλύτερα της ζωής μου. Ξέρω, υποτίθεται ότι εγώ είμαι η δασκάλα, η μητέρα. Αλλά η αλήθεια είναι πως μου έχεις μάθει πολύ περισσότερα από ό,τι έχω καταφέρει να σε διδάξω.
Μου έμαθες ότι μία διάγνωση δεν σημαίνει τίποτα. Μία διάγνωση είναι απλά μία ιατρική περιγραφή. Ήταν γραφτό να γεννηθείς έτσι. Δημιουργήθηκες με αυτόν τον τρόπο. Είσαι τέλεια ακριβώς με τον τρόπο που είσαι. Μία διάγνωση δεν αφαιρεί ούτε προσθέτει κάτι σε αυτό. Μία διάγνωση δεν προσθέτει λάμψη στη ζωή σου ούτε σε καταδικάζει σε αιώνια θλίψη. Μία διάγνωση είναι απλά λέξεις σε μια σελίδα. Γραμμές και καμπύλες που ισοδυναμούν με το να σημαίνουν κάτι, αλλά στην πραγματικότητα... τίποτα. Μου έμαθες πώς να ανοίγω την καρδιά μου και να αγαπώ, ακόμα και μέσα στο φόβο. Μου έμαθες πώς να αγαπώ και πώς η αγάπη παρασύρει τελικά το φόβο μακριά.
Μπορώ ακόμα να δω το βλέμμα στο πρόσωπό σου όταν πήγαινες για τις εγχειρήσεις σου... και το βλέμμα στο πρόσωπό σου όταν ξυπνούσες. Δεν θα καταφέρω να ξεχάσω ποτέ το ζάρωμα των φρυδιών σου καθώς προσπαθούσες, και προσπαθούσες και ξαναπροσπαθούσες να κυριαρχήσεις στην επόμενη δεξιότητα. Το σφίξιμο του χεριού σου στο δικό μου καθώς περπατάμε μαζί, ο ήχος των βημάτων σου σε όλο το σπίτι, η μαγεία του γέλιου σου όταν χαίρεσαι με κάτι, η χαρά μιας γλυκιάς συζήτησης μαζί σου, τα μεγάλα μπλε μάτια σου που κοιτάζουν ορθάνοιχτα ανάλογα με την ένταση των λόγων σου -το αποτύπωμα που έχεις αφήσει στη ζωή μας είναι αυτό το είδος, από το οποίο φτιάχνονται τα όνειρα.
Σ’ έχω παρακολουθήσει να μαθαίνεις να αναπνέεις, να τρως, να ανασηκώνεσαι, να πέφτεις, να περπατάς, να μιλάς, να πηδάς και να κάνεις τα πάντα για τον εαυτό σου. Σ’ έχω παρακολουθήσει να μαθαίνεις να τρως μόνη σου, να πίνεις νερό και να ανακατεύεις ένα κέικ σοκολάτας σαν μεγάλη βοηθός της μαμάς. Σ’ έχω παρακολουθήσει αργά και αξέχαστα να φτιάχνεις το σπασμένο πράγμα μέσα μου. Με έμαθες πώς να αγαπώ... πώς να δέχομαι... πώς απλά να υπάρχω. Μου έμαθες την αξία της ζωής. Μου έδειξες την αξία, την ομορφιά και την προσωπικότητα που περιμένει, κρυμμένη πίσω από μια διάγνωση, για κάποιον που απλά χρειάζεται το χρόνο του για να το δει.
Είμαι τόσο ευγνώμων για σένα. Είχα δίκιο -δεν άξιζα ένα παιδί με σύνδρομο Down. Το να σ’ έχω στη ζωή μου είναι πολύ καλύτερο από ό,τι άξιζα. Είναι ένα δώρο πολύ πέρα από τα πιο τρελά μου όνειρα.
Σήμερα το πρωί σε είδα να πηδάς στο κρεβάτι μου. Γελούσες, τα πόδια σου σηκώνονταν ψηλά και φαινόσουν ότι πραγματικά περνάς υπέροχα. Σήμερα το πρωί ντύθηκες μόνη σου, φόρεσες το πουκάμισό σου με αυτοπεποίθηση και στη συνέχεια άρπαξες τις κάλτσες. Σήμερα το πρωί έφαγες μόνη σου δημητριακά από ένα μπολ. Δεν έχυσες ούτε σταγόνα, καθώς έφερνες το κουτάλι στο στόμα σου. Σήμερα το πρωί έφτιαξες έναν ψηλό πύργο με οικοδομικά τετράγωνα, το οποίο με ενημέρωσες ότι ήταν ένα μέρος για “ψώνια” και “για να αγοράσουμε παγωτό χωνάκι” μετά. Σήμερα το πρωί αγκάλιασες τα αδέλφια σου και τα έσπρωξες και έτρεξες μαζί τους για την επόμενη ζαβολιά. Σε παρακολουθούσα να ζεις τη ζωή ενός ευτυχισμένου 6χρονου μικρού κοριτσιού.
Μαθαίνεις τα γράμματα και τους αριθμούς στο σχολείο. Μπορείς ήδη να αναγνωρίζεις κάποιες λέξεις! Μπορείς να ακολουθήσεις οδηγίες (όταν διαλέγεις να το κάνεις αυτό). Επιλέγεις απίστευτα χαριτωμένα ρούχα που ταιριάζουν μεταξύ τους. Μπορείς να επικοινωνείς μαζί μας μέσα από λέξεις για όλα τα πράγματα που χρειάζεσαι και θέλεις. Μπορείς να ζωγραφίσεις και να βάψεις σαν επαγγελματίας και είσαι τόσο κοντά στο να εκπαιδευτείς στο γιογιό. Αλλά ακόμα κι αν έχεις αποδείξει σε μας ξανά και ξανά πόσο έξυπνη και ικανή είσαι... δεν είναι αυτός ο λόγος που σ’ αγαπώ. Τα επιτεύγματά σου είναι εκπληκτικά και είμαι τόσο περήφανη για σένα. Αλλά δεν χρειάζεται να προσπαθείς να γίνεις αγαπητή. Σ' αγαπώ απλά γιατί είσαι... εσύ.
Θα θυμάμαι πάντα 6 χρόνια πριν πώς μας κοιτούσες, ικετεύοντας μας σιωπηλά να σου δώσουμε μια ευκαιρία. Ποτέ πριν δεν κάναμε πιο σημαντική επιλογή.
Μακάρι να μπορούσα να ξέρω τα πράγματα που ξέρω τώρα, καθώς έσκυβα πάνω από το κρεβάτι σου στην εντατική πριν από 6 χρόνια σαν σήμερα. Μακάρι να μπορούσα να δω στο μέλλον για μια στιγμή και να διακρίνω τι καταπληκτική ζωή θα είχες μπροστά σου.
Σ’ ευχαριστώ που με διάλεξες για μαμά σου. Χρόνια πολλά, κοριτσάκι. Προσβλέπουμε σε πολλά ακόμη χρόνια μαζί σου. Ή όπως θα έλεγες “Xαρούμενη μέρα!!! Παγωτό χωνάκι!”.
Απόδοση: Σταυρούλα Κασιδάκη
Πηγή: huffingtonpost.com