"Κινήθηκε τώρα";
Ήταν Ιανουάριος του 2014. Έκανα τον καθιερωμένο 12- εβδομαδιαίο υπέρηχό μου που είχε ξεκινήσει πριν από λίγο. Κοιτούσα το μικροσκοπικό σωματάκι που μεγάλωνε μέσα μου. Μπορούσα να το δω από τα πλάγια και στην οθόνη φαινόταν πολύ μεγαλύτερο από την πραγματικότητα, τουλάχιστον κατά 12 φορές. Καθώς κινιόταν, η γιατρός μού έδειχνε διάφορα σχήματα και σκιές, αναγνωρίζοντας πολύ περισσότερα από όσα μπορούσα να διακρίνω εγώ. Εκεί ήταν η καρδιά. Εδώ τα κάτω άκρα. Έγνεφα καταφατικά και προσπαθούσα να ξεχωρίσω καθώς δεν έβλεπα τίποτα άλλο πέρα από το κεφάλι, την κοιλιά και γενικά το σκοτάδι. Ξαφνικά, ένα μικρό χέρι ξεπρόβαλε ξεκάθαρα. Ήταν σαν μία ακαθόριστη, άσπρη γραμμή που κατέληγε σε μία χούφτα. Για μία στιγμή έγερνε προς το κεφάλι και την άλλη επέστρεφε στην κανονική του θέση. Στη συνέχεια, εξαφανιζόταν τόσο γρήγορα όσο όταν εμφανιζόταν.
Ήμουν 38 χρονών. Αρκετά μεγάλη, σύμφωνα με τους γιατρούς για να αντιμετωπίσω μία τυχόν επικίνδυνη εγκυμοσύνη. Αρκετά μεγάλη, σύμφωνα με τους ειδικούς, που χρησιμοποιούσαν συνεχώς τη φράση «εξαιτίας της ηλικίας σου». Εξαιτίας της ηλικίας σου, είναι μεγαλύτερος ο κίνδυνος για επιπλοκές. Εξαιτίας της ηλικίας σου, θα ήταν καλό να κάνεις τις τάδε εξετάσεις. Η νοσοκόμα μού έδωσε τρία φυλλάδια να κοιτάξω. Σε όλα τα εξώφυλλα, υπήρχαν φωτογραφίες από γυναίκες, όχι στην ηλικία μου, που χαμογελούσαν, κοιτάζοντας τις φουσκωμένες κοιλίτσες τους, ήρεμες και αισιόδοξες. Όλα θα πήγαιναν καλά. Και το γνώριζαν αυτό.
Η απογοήτευση
« Γεια σας κυρία Λέβιν, είμαι η γιατρός Μόρνιγκ. Λάβαμε τα αποτελέσματα των εξετάσεών σας. Σας παρακαλώ, καλέστε με όταν μπορέσετε».
Η εξέταση «Panorama» είναι η «μητέρα» όλων των προγεννητικών ελέγχων. Σε εγκυμοσύνη διάρκειας μόλις 9 εβδομάδων, μπορεί να σου φανερώσει το φύλο του μωρού όπως και το πόσο πιθανό είναι να γεννηθεί με οποιοδήποτε είδος γεννητική ανωμαλία. Εγώ το έκανα στη 12η εβδομάδα. Στη 13η , μου ανακοίνωσαν πως είναι πολύ πιθανό το μωρό μου να έχει το σύνδρομο Down.
«Πόσο σίγουρο είναι»; ρώτησα. Από τα φυλλάδια, γνώριζα πως ήταν η πιο ακριβής εξέταση στην αγορά. Όμως, χρειαζόμουν να ακούσω μία διαφορετική απάντηση.
«Από την εμπειρία μας, η εξέταση αυτή έχει πολύ υψηλό ποσοστό προβλεψιμότητας. Δεν είναι καθοριστικό όμως. Σ’ αυτό το στάδιο της εγκυμοσύνης πρέπει να κινηθούμε όσο πιο άμεσα γίνεται για να αποφασίσουμε ποια θα είναι τα επόμενα βήματα».
Άκουγα σαστισμένη, καθώς η γιατρός μού ανέλυε τα επόμενα βήματα. Οι λέξεις μου ακούγονταν ξένες. Τρισωμία 21. Γενετιστής. Άμνιο. Διάγνωση. Απόφαση. Τις άκουγα αλλά δεν μπορούσα να τις καταλάβω.
«Έχετε κάποια ερώτηση, κυρία Λέβιν»; Ήμουν έτοιμη να πω όχι αλλά συνειδητοποίησα πως είχα.
«Είναι αγόρι ή κορίτσι»;
«Ω, συγγνώμη, ξέχασα το πιο σημαντικό. Είναι αγόρι».
Φόβος
Τις επόμενες λίγες εβδομάδες που ακολούθησαν, εγώ και ο σύζυγός μου ο Τσάρλι προσπαθήσαμε να αποκοπούμε από τον κόσμο, όσο περισσότερο μπορούσαμε. Μιλούσαμε. Μέναμε σιωπηλοί. Κλαίγαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Φωνάζαμε ο ένας στον άλλο. Χαθήκαμε μέσα σ’ έναν ατέλειωτο κυκεώνα από διαδικτυακά φόρουμ, μπλογκ και βίντεο. Τρέχαμε από το ένα ιατρικό ραντεβού στο άλλο και μετά σε άλλο και σε άλλο. Δεν είπαμε τίποτα στις οικογένειές μας. Δεν είπαμε τίποτα σε κανέναν που ίσως είχε μία σκέψη να κάνει, μία γνώμη ή συμβουλή να μας δώσει. Και καθόλη τη διάρκεια της ημέρας αισθανόμασταν φοβισμένοι.
Φοβόμασταν πως δεν θα μπορέσουμε να τον φροντίσουμε κατάλληλα.
Φοβόμασταν να τον φροντίσουμε καθώς πιστεύαμε πως θα παραμελούσαμε τον άλλο μας γιο, τον Μέιξον, που ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος και πως θα του στερούσαμε το χρόνο και την προσοχή που χρειαζόταν.
Φοβόμασταν καθώς πιστεύαμε πως θα έπρεπε να περνάμε όλη τη μέρα μας στο γιατρό, κάνοντας θεραπείες.
Φοβόμασταν καθώς πιστεύαμε πως το μωρό αυτό θα ήταν αποκομμένο, χωρίς να μπορεί να ανταποκριθεί πουθενά και πως δεν θα κατάφερνε να δεθεί ούτε με μας ούτε με τον αδερφό του.
Φοβόμασταν πως θα αποκοπτόμασταν και δεν θα μπορούσαμε ούτε να τα βγάλουμε πέρα ούτε να δεθούμε μαζί του.
Φοβόμασταν πως αν κρατούσαμε αυτό το μωρό, θα καταστρεφόταν η οικογένειά μας.
Φοβόμασταν πως αν ΔΕΝ κρατούσαμε αυτό το μωρό, θα καταστρεφόταν η οικογένειά μας.
Όμως, ένα αδιαμφισβήτητο και απτό γεγονός κατάφερε και κατέστη ισχυρότερο από όλες τις εξετάσεις και τις αναλύσεις και τις επιλογές μας.
Εκείνο το μωρό που κινιόταν.
Εκείνο το μικροσκοπικό χεράκι, κολλημένο σε μία χουφτίτσα που έκανε μία μικρή κίνηση, σαν να έλεγε: «Ει, εδώ είμαι! Και είμαι δικός σας»!
Η επιλογή
Παρόλο που αυτή ήταν η χειρότερη απόφαση της ζωής μου, εγώ και ο Τσάρλι είμαστε ευγνώμονες που την πήραμε. Βασιστήκαμε στη δική μας εμπειρία, κατάσταση και θεώρηση της πραγματικότητας. Δεν λογαριάσαμε καθόλου το φόβο μας. Δεν θα μπορούσα ποτέ να περιγράψω με λόγια το πόσο ευγνώμων νιώθω.
Σήμερα, ενάμιση χρόνο έπειτα από τη γέννησή του, ο Κούπερ έχει γίνει ένα υγιές και χαρούμενο αγοράκι, γεμάτο αγάπη και με ισχυρό χαρακτήρα. Έχει αποδειχθεί πως είναι ένας υπέροχος γιος και ένας αξιαγάπητος, μικρός αδερφός. Είναι αναγκαίος στην οικογένειά μας. Και μαντέψτε: Πόσοι από τους αρχικούς μας φόβους σχετικά μ’ αυτόν επιβεβαιώθηκαν; Κανείς!
Κάθε απόφαση, είτε μικρή είτε μεγάλη, σε αναγκάζει να θεωρήσεις τις επιλογές που έχεις. Σίγουρα, θα σκεφτείς κάτι αρνητικό. Τρομακτικό. Πράγματα που θα σου καταστρέψουν τη ζωή εάν πραγματοποιηθούν. Και θα μπορούσαν να συμβούν. Όμως, κάνε μία χάρη στον εαυτό σου την επόμενη φορά που θα πάρεις μία απόφαση. Να είσαι σίγουρος πως έχεις στρέψει την ισχυρή σου φαντασία όχι μόνο προς τα αρνητικά αλλά και προς τα θετικά. Πέρασε χρόνο σκεπτόμενος και απολαμβάνοντας την τέλεια εκδοχή των πραγμάτων όπως σκέφτεσαι την χειρότερη και φοβάσαι. Και έρχεται η στιγμή της αλήθειας όπου θα μπορέσεις να χαλιναγωγήσεις το φόβο σου και να μην τον αφήσεις να σε κυριέψει. Σίγουρα, η απόφασή σου μπορεί να μην είναι τόσο δραστική όσο η δική μου. Όμως, υπάρχουν ευκαιρίες, υπάρχει σωτηρία ακόμη και αν τη βλέπεις μόνο εσύ.
Επιμέλεια κειμένου: Σωτηριάδου Χριστίνα
Πηγή: newsitamea.gr