Το τραγούδι του Michigan City High School κάνει πολλά περισσότερα από το να εμπνέει τους αθλητές στο γήπεδο. Έχεις επίσης εμπνεύσει την 15χρονη Libby Heath για να πραγματοποιήσει κάτι που κανένα άλλο κορίτσι στην πόλη του Μίσιγκαν δεν έχει κάνει πριν από αυτή.

Αυτή τη χρονιά, η Libby έγινε η πρώτη μαζορέτα του γυμνασίου με σύνδρομο ντάουν. Είναι επίσης η μόνη μαζορέτα με αναπηρία, σύμφωνα με τη μητέρα της, η Jenny Heath, η οποία είπε πως η Libby "πραγματικά ανοίγει το δρόμο."

Η Libby, μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένα αγαπητό, γεμάτο φροντίδα προς του άλλους και με κατανόηση άτομο. Η μητέρα της την περιγράφει σαν άτομο που έχει επίγνωση της κατάστασής της, λέγοντας ότι διδάχτηκε από νεαρή ηλικία για την αναπηρία της και την ενθάρρυναν να το καταλάβει. 

“Θέλαμε να νομίζει ότι ήταν κάτι -κουλ- και όχι κάτι που θα την έκανε να αισθάνεται περιορισμένη”, είπε.

Εμπνευσμένο από την Becky, ένας χαρακτήρας από την τηλεοπτική σειρά "Glee" που είναι μια μαζορέτα με σύνδρομο Down, Libby αποφάσισε ότι θα μπορούσε και εκείνη επίσης να είναι μια μαζορέτα.

Στην αρχή, η οικογένειά ανησυχούσε για τη Libby η οποία προσπαθούσε να μπει στην ομάδα. 

“Ήμουν λίγο ανήσυχη για την αποδοχή της στην ομάδα και για το πώς θα ταίριαζε στην ομάδα με τα υπόλοιπα κορίτσια,” δήλωσε η Jenny. “Είχα επίσης και τις γενικές ανησυχίες που θα είχε κάθε γονέας.”

Οι προπονήτριες, Abby Vittatoe και Beth Penfold, ανησυχούσαν για το αν η Libby θα μπορούσε να συνηθίσει στην ρουτίνα αρκετά γρήγορα για να συμβαδίσει με την υπόλοιπη ομάδα. Ωστόσο, μετά την πρώτη προπόνηση για τα δοκιμαστικά η Libby έμαθε την ρουτίνα πιο γρήγορα από ό, τι ορισμένα από τα άλλα κορίτσια της ομάδας.

"Έμαθε τα πάντα πολύ πιο γρήγορα από ό,τι περιμέναμε, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία μας" είπε η Jenny, προσθέτοντας αν κάποιο πράγμα έχει οριστεί με μουσική ή ένα άσμα γενικότερα, η Libby μπορεί να το μάθει πιο εύκολα. Αν και αυτή είναι η πρώτη εμπειρία της ως μαζορέτα, η Libby έχει μια ιστορία στην χορευτική επίδοση, συμπεριλαμβανομένου του μπαλέτου.

Ένας δευτεροετής φοιτητής του τρέχοντος έτους, η Libby βρίσκεται στον κατώτερο βαθμό της ομάδας των μαζορετών. Σημειώνει πως το για εκείνη, ένα από τα καλύτερα πράγματα του να είναι μαζορέτα, είναι το τραγούδι -πάλης-.

"Κάθε φορά που ακούει το τραγούδι του αγώνα, σηκώνεται και χορεύει", δήλωσε η Jenny.

Εκτός από τις δύο φορές την εβδομάδα προπόνηση με την υπόλοιπη ομάδα, η Libby κάνει συνεχώς εξάσκηση στο σπίτι.

“Βιντεοσκοπούμε όλες τις εκδηλώσεις που συμμετέχει η κόρη μου, ώστε να μπορεί να τις παρακολουθήσει στο σπίτι γιατί μαθαίνει πολλά βλέποντας τες", δήλωσε η Jenny.

Σύμφωνα με την Libby, μαθαίνοντας από τις εκδηλώσεις ήταν εύκολο και η ίδια είναι πολύ καλή στο να κάνει τα υψηλά λακτίσματα. Το πιο δύσκολο μέρος της όλης αυτής διαδικασίας, όμως, είναι τα άλματα, είπε.

Εκτός από το τραγούδι αγώνα, ένα άλλο από τα αγαπημένα πράγματα της Libby σχετικά με τις μαζορέτες, είναι φούντες της και η στολή της, η οποία έχει γίνει ένα από τα πιο πολύτιμα υπάρχοντά της.

Ένα άλλο προνόμιο της ένταξης στην ομάδα ήταν άνοδος της Libby σε δημοτικότητα.

«Όλοι στο σχολείο την γνωρίζουν", δήλωσε η Jenny.

Οι νέοι φίλοι της Libby είναι επίσης πολύ υποστηρικτικοί όταν έχει ένα πρόβλημα ή μια δύσκολη μέρα.

Αρκετές από τις μαζορέτες έχουν βάλει τη Libby κάτω από τις φτερούγες τους για να την βοηθήσουν και για να την προσέχουν, είπε η Jenny. "Είναι εκπληκτικό."

Αντί να χρησιμοποιούν την αναπηρία της ως λόγο για τον οποίο δεν μπορεί να κάνει κάτι, οι γονείς της  Libby την μεγάλωσαν με την ιδέα ότι “οι ειδικές ανάγκες δεν σημαίνουν ότι υπάρχουν και αντίστοιχοι κανόνες.” Είναι που την ανέθρεψαν με τα ίδια πρότυπα με τα αδέλφια της στο σπίτι και τους συμμαθητές της στο σχολείο, αλλά επίσης και ενθαρρύνεται να συμμετέχει ακριβώς το ίδιο όπως και τα υπόλοιπα παιδιά.

"Εμείς ποτέ δεν της είπαμε ότι υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να κάνει", δήλωσε η Jenny. “Θα βρούμε έναν τρόπο για να το κάνουμε πραγματικότητα ή θα την ενθαρρύνουμε να πάρει μια άλλη κατεύθυνση."

Για παράδειγμα, όταν η Libby ήθελε να δοκιμάσει αθλήματα, όπως το μπέιζμπολ και το ποδόσφαιρο, οι γονείς της την ενθάρρυναν να συμμετάσχει στην ομάδα της περιοχής για παιδιά με αναπηρία. Παρά το γεγονός ότι οι ομάδες κράτησαν μόνο για λίγες σεζόν, "έδωσε στα παιδιά την ευκαιρία να δοκιμάσουν," είπε η Jenny.

Η Jenny ελπίζει ότι και άλλα παιδιά με σύνδρομο ντάουν μπορούν να εμπνευστούν από τα επιτεύγματα της Libby ως μαζορέτα και γενικότερα από το πως έχει εξελιχθεί σαν άνθρωπος.

"Για εκείνους, τους δείχνει τις δυνατότητες”, είπε. “Ακριβώς επειδή έχουν μια αναπηρία δεν τους σταματήσει από το να κάνουν άλλα πράγματα."

Οι προπονήτριες είναι ευγνώμονες που η Libby εντάχθηκε στην ομάδα, κυρίως λόγω του πάθους που φέρνει στην ομάδα. Σύμφωνα με την Vittatoe, πολλές από τις μαζορέτες έχουν γίνει πιο συναγωνιστικές, δεδομένου ότι ήταν 7 ή 8 ετών και τα πράγματα έχουν γίνει πια ρουτίνα για εκείνες.

"Για να παρακολουθήσετε ένα παιχνίδι ή μια προπόνηση μέσα από τα μάτια της, είναι κάτι που έχει πραγματικά εμπνεύσει και άλλους ανθρώπους», είπε. «Είναι κάτι που έκανε ένα πλήρη κύκλο από όταν ξεκινήσαμε για πρώτη φορά."

Πηγή: thenewsdispatch.com

Μετάφραση: Δημήτρης Βασιλαδιώτης  

Αναδημοσίευση από το eleftheriaonline.gr