«Θέλω μια μέρα να χτυπήσει το κουδούνι του σπιτιού και να έχει έρθει ένας φίλος μου».
Παρά τις συνεχείς διεκδικήσεις του αναπηρικού κινήματος στην Ελλάδα και τις προσπάθειες από μέρους της πολιτείας να εντάξει τους ανθρώπους με αναπηρία στην κοινωνική και εργασιακή ζωή, οι βασικές πολιτικές που ακολουθήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια ήταν αποσπασματικές και καθορίζονταν σε μεγάλο βαθμό από το παρωχημένο μοντέλο της ιατρικοποίησης της αναπηρίας, αναπαράγοντας συνθήκες αποκλεισμού.
Με αφορμή τη σύμβαση του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Ανθρώπων με Αναπηρία, είναι χρήσιμο να συζητηθεί η ιδιαιτερότητα των ανθρώπων με νοητική υστέρηση και η θέση τους στην ελληνική κοινωνία.
Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο στάθηκε ένα περιστατικό έντονης λογοκρισίας από τη γαλλική κυβέρνηση, που συνέβη πέρυσι.